Bir fare
Aldı eline devenin yularını
Çalımlı çalımlı yürüdü
Gözünü kibir bürüdü
Konuştu kendi kendine
Konuştukça coştu:
— Kim demiş bana küçük?
Yoktur benden daha büyük
işte böyle yürürüm
Koca bir deveyi yederim!
Pehlivanlara liderim ben!
Onu duyan deve
Güldü gevrek gevrek:
— Kasıl bakalım şimdi sen
Elbet bana da sıra gelecek
Son gülen iyi gülecek
Az gittiler uz gittiler
Dere tepe düz gittiler
Bir ırmak yanına varınca
Yorgunluktan bittiler
Irmağı gören fare durdu
Korkudan tiril tiril
Âdeta kanı dondu
Deve hin hin sırıttı:
— Ey pehlivan liderim
Çek beni de gidelim
Fare dedi, korkuyla:
— Bu ırmak çok derin
Üstelik bir de serin
Girersem batarım
Boğulursam ne yaparım?
Kıs kıs gülen deve:
— Ey farelerin yüz karası!
Hayvanların maskarası!
Bak dizime bile, gelmiyor su!
Niye korkarsın
Hiç anlamadım doğrusu!
Fare utangaç utangaç baktı:
— Affet beni şanlı deve
Kölen olurum seve seve
Ne olur, geçir şu ırmaktan!
Kurtar beni boğulmaktan!
Kibirlendim, hayale daldım
Artık tövbe, dersimi aldım
Sözün Özü:
Gurura kapılma, yüce olsan bile
Alçak gönüllü ol, cüce olsan bile
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder